Bir varmış bir yokmuş mahallenin birinde eski bir bina varmış ve bu bina yeni yapılan güzel görünümlü binaların yanındaymış. Binalar geceleri gündüzleri birbirlerine misafirlik eder ve bu misafirlikte bizim eski binayı çağırmazlarmış. Gel zaman git zaman artık bundan rahatsızlık duymaya başlayan eski binamız artık ağlamaya başlar ve gün geçtikçede sıvaları kalkarmış. Üzülmekten artık ayakları üstünde duramaz anındayken bir gün mantolamayla tanışır ve arkadaş olurlar. Mantolamayla değişik konulardan konuşur ve sohbetler ederken bir gün mantolama yanına gelerek ona senin birşeyin var ve ben bunu anladım der. Bizim eski binanın gözleri dolar ama onun ağlamasına izin vermeden hemen konuya girer mantolama. Bak der ben seni güzelleştireceğim ve sakın bir daha üzülme hepsinden güzel olacaksın hemde hep beraber olacağız.
Buna sevinen eski bina hemen işe başlayalım o zaman der ve hayal edilemeyecek şıklığa bürünür.
